dziecko nie chce iść do szkoły

Z psychologiem nie rozmawiałam ale pomyślę o tym. A z córką oczywiście ciągle rozmawiam i staram się wyciągnąć z niej informację dlaczego nie chce chodzić do szkoły.Niestety nie udaje mi się i jedyne co mi odpowiada to "bo chcę zostać w domu z mamą i Niusiem" (Niuś to młodszy syn).

To idź koniecznie do psychologa, bo szkoda czasu.

Ja mam podobny problem, ale z przedszkolem. Syn skończył w ub.roku 4 lata i we wrześniu poszedł do przedszkola. Od początku nie wykazywał entuzjazmu, ale jakoś nie było poważniejszych problemów. Zaczęły się po przerwie świąteczno-noworocznej. Zaparł się, że więcej nie chce chodzić do przedszkola i co rano wpada normalnie w histerię. Muszę pracować a nie stać mnie na opiekunkę do dziecka, ale już załamuję się. Zastanawiam się czy przerwać mu tego przedszkola na kilka miesięcy ale nie jestem pewna jak będzie po wakacjach, a tu niedługo zerówka i może być ten sam problem. Macie doświadczenie z takimi kilkumiesięcznymi "wakacjami" od przedszkola? Pomogły?

A może spróbować półśrodka czyli oddawać dziecko do przedszkola tylko na pół dnia tj. do obiadu a potem niech go odbierze opiekunka i zostanie z nim do twojego powrotu z pracy. Dziecku łatwiej będzie znieść przedszkole gdy będzie wiedziało, że będzie tam 4-5 godzin i może przyzwyczai się na tyle, żeby od września iść na pełny "etat".

Rodzina też doradza mi taki wariant i chyba tak zrobię, zwłaszcza że przedszkole po obiedzie to już raczej tylko przechowalnia.

Ja nie lekceważyłabym takich awersji do szkoły. Syn mojej kuzynki w podstawówce był przykładnym uczniem a w gimnazjum nagle coś mu odbiło i nie chciał chodzić do szkoły. Symulował choroby, dostawał bólów brzucha a nawet drgawek przed pójściem do szkoły i po rozmowie z wychowawcą to właśnie szkoła skierowała go do psychologa i okazało się, że to tzw. fobia szkolna. Teraz przechodzi psychoterapię i podobno bez niej nie da się tego wyleczyć, bo po zakończeniu szkoły rozwija się w fobię do pracy. a im wcześniej zacznie się leczyć tym większa szansa na wyleczenie.

Wygląda to rzeczywiście poważnie. Najlepiej więc w takich przypadkach skonsultować się z psychologiem dziecięcym zanim problem się nie pogłębi.