stosujecie klapsy?

dokładnie tak.

Mnie krew zalewa, jak widzę czasem na ulicy matkę wkurzoną na cały świat, złą, sfrustrowaną, która nawet nie bije, ale ciągnie dzieciaka za rękę, małe to takie, nie nadąża, ryczy, a matka jeszcze do tego wrzeszczy... Dramat ;/

Mnie też taki widok psuje humor na resztę dnia. Czasami próbowałam delikatnie zwracać uwagę, ale efekt na ogół był przeciwny do zamierzonego, bo matkę to jeszcze bardziej wkurzało, więc przestałam. Może macie sprawdzony a skuteczny sposób na reakcję w takich sytuacjach?

pinkka napisał:

Mnie krew zalewa, jak widzę czasem na ulicy matkę wkurzoną na cały świat, złą, sfrustrowaną, która nawet nie bije, ale ciągnie dzieciaka za rękę, małe to takie, nie nadąża, ryczy, a matka jeszcze do tego wrzeszczy... Dramat ;/

pinkka a masz dziecko?
Próbowałaś kiedyś zdążyć do lekarza/racy, podczas gdy dziecko za chiny ludowe nie dało sie ubrać?

Sama wczoraj zostałam konkretnie wyprowadzona z równowagi przez swojego 3 latka. Wychodzilismy ze sklepu, tatuś poszedł szybciej z zakupami do samochodu, a my zostaliśmy pobawić się ruchomym autkiem. Po pewnym czasie, Boguś grzecznie zszedł z autka, al ejak chciałam go ubrać to odstawił taki cyrk, ze pół sklepu gosłyszało. Tłumaczyłam, ze tata czeka w smochodzie na nas, próbowałam go ubrać, nie dał się, wrzeczszał ,wyrywał się. Nie, nie dałam mu klapsa. Tak byłam wyprowadzona z równowagi, tak przytrzymywałam go mocniej gdy się wyrywał, tak podniosłam głos gdy po raz hcyba 8 tłumaczyłam mu to samo. Jka to się skończyło? tatuś przyszedł i nas uratował.
dzieci są różne, mają swoje humory. Na to tez trzeba wziąć poprawkę.

Ja kiedyś w takiej sytuacji zostawiłam swojego i powiedziałam, że ja idę a jemu tylko jak ma sam trafić do domu. Powoli odchodziłam ale oczywiście katem oka obserwowałam dzieciaka. Uspokoił się natychmiast, trochę podumał i dogonił mnie.
Ale rozumiem, że to ryzykowne wyjście, bo po pierwsze zaraz znajdzie się ktoś kto oskarży taka mamę o porzucenie dziecka, a po drugie, jak sama zauważyłaś, dzieci są rożne i nie każde zareaguje jak moje.

Weronika do tego sposobu też się uciekam czasami, ale wszystko zależy od stopnia histerii mojego dziecka. Tym razem to by nie zadziałało.

Współczuję ci, bo sama to przeżywałam ze swoim synem. Ale jednocześnie pocieszam, że to przejdzie, w każdym bądź razie u mnie zaczęło się poprawiać w przedszkolu i teraz mam całkiem grzecznego 6latka. Ale do bardzo uległych nie należy.